خدایـــــا!

                          این بار؛آمده ام که دست پر برگردم.

                 این با ردیگرآنقدر همین جا،زیر سایه درخت د عا 

می نشینم، تا شکوفه های استجابت را روی سرم بریزی،آنقدر می مانم

تا بالاخره دلت به حال زمین تشنه دلم بسوزد و کشت این همه ساله ام

زیر باران«فتقبلها ربها»بگیری.

خدایا!خاک هستی ام پر از نمک ریا شده است وبذر اعمـالم در شوره زار

 جوانه نمی زند،کمکم کن.

مهربان من!دانه های اشکم را برای آبیاری ساقـه های عبودیتـــــــــم

 می فرستم،اما شخم زدنم ناشیا نه بوده که برگها ی نماز،اشکها یـــم

را پس می فرستد ومن هنوز دستم بر میوه رضای تو نرسیده است.

بار الهــا!اگر وقت درو برسد ومن برای برداشت گندمها یم داس تیــزی

مثل شهادت نداشته باشم،ساقــــه ها ی محصولم زخـــمی می شوند

 وآنوقت در انبـار تقوی محصولم را جا نمی دهند،خودت ارباب زمینــم

باش ونظارت کن.

خدایـــا!قنات وجودم احتیـاج به لایروبی دارد،و دستــان پینه بسته من

 قدرت ندارد.آفت غفلت به ریشه های تفکرم زده،غیر از تو غمخــواری

ندارم به دادم برس.

                خدایـــــــــا!باغبان مهربانمان را بفرست.

                     خداوندا!به دیدارت شادمانم گردان.

                                      «قسمتهایی از مناجات شعبانیه